Pracował do ostatnich chwil swojego życia…

Pisząc o Zagórowie, a także o historii miasteczka nie sposób zapomnieć
o ważnych postaciach. Jedną z nich był ALEKSANDER AST.

Urodził się 23 grudnia 1900 roku w Zagórowie. Rodzicami jego byli Ignacy Ast
i Józefa z Hylgierów. Ojciec Aleksandra był wprawdzie zegarmistrzem, a ponadto trudził się również kupiectwem; był wziętym muzykiem. Pierwsze nauki Aleksander pobierał w Zagórowie. Po ukończeniu szkoły elementarnej w 1911 roku wstąpił
do Gimnazjum Filologicznego w Kaliszu,które ukończył z przerwą na działania wojenne w roku 1921. Pobyt w Kaliszu umożliwił mu kontakt z harcerstwem. We wrześniu 1914 roku z bratem Feliksem założył skautowe oddziały sportowo-obronne
przy Zagórowskim Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”.

Oddziały te 22 września 1916 roku zostały zgłoszone do Związku Harcerstwa Polskiego jako Zagórowska Drużyna Harcerska im. Kazimierza Pułaskiego.
Od 1916 roku należał do Polskiej Organizacji Wojskowej.
W Gimnazjum Kaliskim Aleksander pełnił funkcję zastępowego w 3 Kaliskiej Drużynie Harcerskiej im. Henryka Sienkiewicza. W listopadzie i grudniu 1917 roku uczestniczył w harcerskich wyższych kursach instruktorskich w Kaliszu. Brał czynny udział w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich w Kaliszu i okolicy.
Za kierowanie organizacją harcerską na terenie Zagórowa i okolicy w roku 1918 został ukarany przez żandarmerię niemiecką wysoką grzywną pieniężną.
W okresie wojny polsko-bolszewickiej walczył jako ochotnik w 14 pułku piechoty. W latach 1921-1927 uczęszczał na studia lekarskie na Uniwersytecie Warszawskim otrzymując tytuł Doctoris Medicinae Universae. Jego promotorem był profesor Edward Loth. Lekarskie praktyki wakacyjne odbywał Aleksander
w szpitalu doktora Konstantego Lidmanowskiego w Zagórowie.
Powołany do wojska 24 sierpnia 1939 roku w sanitarnym korpusie osobowym
w Toruniu jako porucznik rezerwy – lekarz, przydzielony został do szpitala Polowego nr 803. Brał udział w kampanii wrześniowej, w bitwie nad Bzurą
19 września dostał się do niewoli niemieckiej. Lata wojny spędził w niewoli działając jako lekarz w szpitalach jenieckich, początkowo w Kutnie, Ostrzeszowie, Hadamar. Od 1 listopada 1941 roku do 20 marca 1945 roku
był naczelnym chirurgiem międzynarodowego szpitala jenieckiego Stalag XII F Homburg. Z narażeniem życia ratował wielu jeńców różnej narodowości. Świadczą o tym licznie zachowane podziękowania za opiekę nad jeńcami
m.in. od rządu Francji, jeńców serbskich, rosyjskich, francuskich. Pod koniec wojny ciężko zachorował. Leczony w szpitalu Polskiego Czerwonego Krzyża
w Aix les Bains we Francji wrócił do kraju 1 sierpnia 1946 roku. Był dyrektorem szpitali w Aleksandrowie Kujawskim, Strzelnie, Koninie. Od 1954 roku pełnił funkcje ordynatora Oddziału Położniczo-Ginekologicznego Szpitala w Jarocinie. Odznaczał się wielką wiedzą lekarską, prowadził szkolenia lekarzy, przygotowywał ich do specjalizacji. Swoje liczne referaty naukowe publikował
w Tygodniku Lekarskim i Przeglądzie Ginekologicznym. Był członkiem Związku Lekarzy Państwa Polskiego oraz Polskiego Towarzystwa Lekarskiego.
Odszedł na emeryturę 1 lipca 1968 roku. Pracował do ostatnich chwil swojego życia. Zmarł na zawał serca podczas wyjazdu do chorego pacjenta
3 października 1969 roku. Pochowany został w rodzinnym grobowcu Astów
w Zagórowie.